دلم می خواست یه جوجه کوچولو داشتم. اوتوقت صداش می زدم "جوهجه" و به جای دونه بهش اسمارتیز می دادم. :)

جلوی student union همیشه یه خبری هست. گروه های مختلف دور یه میز جمع می شن و آگهی و اطلاعات در مورد خودشون بین دانشجوها پخش می کنن. یه ذره اگه علاقه نشون بدین براتون در مورد گروهشون بیشتر توضیح می دن. ای میلتون رو می گیرن و از این طریق در جریان اخبار جدید گروه و نحوه عضویت و غیره قرار می دن. چند وقت پیشا وقتی از جلوی استیودنت یونین رد می شدم یه تابلوی بزرگ مشکی که با رنگ سبز روش نوشته بود

marijuana is better than alcohol!

نظرمو جلب کرد. چون عجله داشتم نتونستم ته و توشو در آرم. بعدا که از بچه ها پرسیدم فهمیدم از اونجایی که مصرف الکل در جامعه شون روز به روز داره زیاد می شه اینا می خوان یه کاری بکنن که مصرف الکل کم تر شه و دنبال یه جایگزین برای الکل هستن و اعتقادشون بر اینه که ضرر ماری جوآنا کمتر از الکل است و مصرفش باید آزاد شه.نمی دونم راستش ولی اگه منظورشون مبارزه با الکل است که کارشون خیلی مسخره است. مثل اینه که اگه یکی پول نداره و دزدی می کنه بهش بگن دزدی نکن اگه خود فروشی کنی بهتره! به نظر من این کار نه تنها مصرف الکل رو کمتر می کنه بلکه قبح عمل استفاده از دراگ رو هم از بین می بره و عادی اش می کنه. خلاصه یه جورایی از چاله به چاه و اینا. شاید جزوه سیاسته جدیده که همه تو خواب و خماری باشن. چی بود اون کتابه. اسمش یادم نمیاد.

می دونی منظورم چیه؟ اون احساس پوچی بعدش که به خودت و زمین و زمون لعنت می فرستی که چرا اصلا شروع کردی که این حسه دوباره بیاد سراغت و بازم تجربه اش کنی. احساس پوچی که نمی دونی کجای کار می لنگه. طعم و بوی نا آشنایی که می دونی تا یه ساعت دیگه فراموشت می شه و تا سه روز دیگه حتی بهش فکر هم نمی کنی. آبت کمه یا نونت؟ هم آبم کمه و هم نونم. می فهمی چی می گم؟ می دونم نه... ولی خب این رسمش نیست روزگار. یه ذره ام تو به ساز من برقص. حالا اگه نمی رقصی، یه ذره مدل سازتو عوض کن لااقل. راستشو بگو خودت خسته نشدی انقدر یه سناریو رو تکرار کردی؟ اسمشو می ذاری کارما؟ این کارمای لعنتی ات تموم نشد؟ راستی این پروانه های من کجا رفتن این روزا؟ خسته ام؟ کم خوابم؟مستم؟ شراب که مست نمی کنه؟ می کنه؟ نمی دونم...راستش تو خودت بهتر می دونی چمه. بگذریم... اما این رسمش نیست روزگار...ولم کن...می فهمی چی میگم؟ فقط ولم کن...

He says when a man asks a woman "Where are you from?", he means "Where is this country that produces such beautiful women"! (+)

آقایون عزیز یه کم یاد بگیرید لطفا. کمپلیمان رو اینجوری می دن. :دی

بعد از کمپلیمان این آقای محترم یونانی، دیگه وقتی ازم می پرسن Where are u from? نه تنها ناراحت نمی شم بلکه خوشمم میاد.

من در ایران هیچ وقت به طور مداوم سیگار نمی کشیدم. سیگار کشیدنم محدود می شد به کافه هایی که هر از گاهی با دوستان می رفتیم و گپ می زدیم . ممکن بود تو یه هفته سه بار سیگار بکشم و بعد 6 ماه بکل لب به سیگار نزنم. یعنی عادت به سیگار کشیدن نداشتم که همین جوری دلم سیگار بخواد. از وقتی اومدم می شه گفت به تدریج بیشتر و بیشتر سیگار کشیدم تا اینکه یهویی دیدم ای بابا انگار شوخی شوخی به سیگار عادت کردم و عین همه سیگاریا وسط درس خوندن از کتابخونه میام بیرون و پهلوی بقیه سیگاریا سیگار می کشم! خب الان از دو هفته بیشتر است که جلوی خودمو می گیرم و سیگار نمی خرم. خوشبختانه جایی که سیگار بشه خرید نزدیک خونه یا دانشگاهم نیست. موقع هایی هم که می رم خرید با خودم آی دی نمی برم. (چون از رو آی دی سنتون رو چک می کنن و بعد بهتون سیگار می دن)

از روی تجربه اخیرم (که شاید به نظر خیلی بچه گانه بیاد) به هیچ وجه تو کتم "انتخاب آگاهانه ادامه ی مصرف" نمی ره و شدیدا با جنبه های مختلف نوشته نقطه الف وحدت می کنم.

من اگه از نوشته های وبلاگی خوشم بیاد می خونم و اگه خوشم نیاد نمی خونم. در این چند سالی که وبلاگ می خونم و می نویسم تا حالا نشده که به مطالبی که بقیه می نویسن گیر بدم. اما این دفعه یه ذره عصبانی ام. ترویج تفکر "انتخاب آگاهانه ادامه ی مصرف" توسط وبلاگ هایی که خواننده زیادی هم دارن به نظرم اصلا کار درستی نیست و اگه کسی خودش گرفتار است لطفا خودشو توجیه و دیگران رو تشویق نکند!

نتیجه گیری اخلاقی: اصلا قصد ندارم سیگاری شم و هیچ وقت هیچگونه ماده مخدری رو امتحان نخواهم کرد و اندازه یه سر سوزن هم کنجگاوی ندارم. نمی دونم شاید چون آدم ترسویی هستم ولی ترسو بودن تو بعضی مواقع همچینم چیزه بدی نیست.

نسبت به اعتیاد حساسم. یه ذره عصبانیم انگار. یاد دوستی افتادم... حیف...

انتخابِ تَرک یا تَرکِ انتخاب از وبلاگ نقطه الف

در این لحظه من صاحب یه عدد ipod صورتی شدم. درست فهمیدید منم از اون آدمایی ام که عقلشون به چششونه. ;) از وقتی که ام پی تری پلیرم رو گم کردم خیلی بهم بد گذشته، بخصوص موقع پیاده روی. اینجام که همه ملت آی پاد تو گوششونه و یه جورایی آی پاد حکم قلاده سگ یا پستونک برای بچه یه ساله رو داره و ازشون جدا نمی شه.

آخ جون 3 الی 5 روز دیگه به دستم می رسه.

*بر وزن آهنگ پیرهن صورتی...

این گوگل ریدر شما هم مثل کشورهای کمونیستی می مونه. پست های وبلاگ های مختلف پشت سر هم و عین هم. حالا گیریم از لحاظ منطقی می چربد و محتوا مهمه. ولی من یکی ترجیح می دم به وبلاگ های مورد علاقه ام سرک بکشم و نوشته های هر کسی رو تو حال و هوای وبلاگ خودش بخونم. دوست ندارم شراب رو تو لیوان یه بار مصرف بنوشم یا آبگوشت رو بدون نون سنگک میل کنم. گوگل ریدرتون مال خودتون نخواستیم!

دیگه بخاطر گل روی سیزعلیف هم که شده اومدم یه راپورت از اوضاع و احوال اینجا بدم و برم دنبال زندگیم. راستش یه چند روزی برای یه workshop مربوط به زمینه تحقیقاتی آینده ام رفته بودیم به یه شهر دیگه تو همین ایالت. دیروز وقتی یکی از بچه ها بهم گفت چند روزیه خبری ازت نیست در جوابش گفتم: آخه یه چند روزی تهران نبودم! هنوزم وقتی می گم اتاقم منظورم اتاقم تو تهرانه و وقتی می گم خونمون یعنی خونه تو تهران و اتاق و خونه و شهری که اینجا توش زندگی می کنم رو به رسمیت نمی شناسم. اینم با گذشت زمان درست می شه فکر کنم. مثل مدرسه های ایران که هر اتفاقی برات می افتاد مثلا شصت پات درد می گرفت بهت آب قند تجویز می کردن اینجا هم هر چیزی می شه و هر نگرانی که دارم جمله "زمان همه چیز رو درست می کنه" به خودم تجویز می کنم.

برای یه بار دیگه دارم زمینه کاری ام رو تغییر می دم و برای یه بار دیگه حس پرت بودن از موضوع رو دارم تجربه می کنم. بخصوص وقتی آدم از کار تجربی به کار تئوریتیکال سویچ می کنه یه جورایی دچار بحران هویت و شخصیت می شه. تجربی کارا تئوری کارا رو مسخره می کنند و برعکس. هر کسی هم روی کار خودش تعصب داره و وقتی از کارش حرف می زنه چشاش برق می زنه. حکایت گرایش و زمینه کاری ام هم شده عین جریان خونه تهران و خونه اینجام. در حال حاضر نه کار قبلی ام رو خونه خودم می دونم و نه تو کار جدیدم تجربه خاصی دارم که باورم شه خونه جدیدمه. راستش یه کاری بین تجربی و تئوری همیشه آرزوم بودم. یه پلی بین این دو تا. یه چیزی تو مایه های جاسوس دو جانبه. اتفاقا انگار یه همچین پروژه ای تو بساط رییس بزرگ هست که من شدیدا دل تو دلم نیست که تو اون پروژه هه کار کنم.

(زنیت جان نخون!) جزو یکی از اتفاقات تلخی که برام افتاد این بود که 67 دلار پول بی زبون رو دادم بلیط کنسرت radiohead گرفتم و به علت شرکت در ورک شاپ نتونستم برم و بفروشمش. اینجا بود که با تمام وجود اصطلاح "رفت تو پاچم" رو درک کردم. همین بلا هم به سره زنیت اومد. اونروز تو راه برگشت رفتیم به یه مغازه ایرانی تا چایی دوغزال ابتیاع بنماییم که دیدیم تبلیغ کنسرت شجریان رو گذاشتن و قیمتش هم 115$ است. زنیت می گه به اندازه کافی بلیطش گرون هست که بخریم و بعدشم نریم!

یه دختره اکراینی منو و زنیت رو دیده و می گه شماها متفاوت هستید. تو نژاد شما زنا پاهای کوتاهی دارند و چاقند. شماها نسبت به نژادتون خوشگلید! باز این از اون موقعیت ها بود که آدم نمی دونه طرف داره تعریف می کنه یا فحش می ده! عین این بود که بهش بگیم تو عجب دختره نجیبی هستی اکثر دخترای مملکت شما به فلان کارگی معروفن!

به طور کلی یه مساله ای که منو آزار می ده اینه که بخاطر مشکل زبان نمی تونم خیلی وقتا اونجوری که باید جواب مردم رو بدم. مثلا تو زبان فارسی می شه با دو تا جمله خیلی مودبانه طرف رو شست و گذاشت کنار ولی اینجا من که لال مونی می گیرم و بعدش می شینم حرص می خورم و طرفو فحش می دم. امیدوارم زمان این رو هم درست کنه.

آهان اینم بگم: اون آقایی که گرداننده این ورک شاپ بود اسمش عنتر (انتر) بود. یه استاد دیگه هم هست که فامیلیش کو--ن++ی است! یکی از فوبیاهای زندگی من در اینجا اینه که عاشق یکی از این دوتا شم! فقط صحنه ای رو که دارم طرفو به یه هم زبون معرفی می کنم تصور کنید:))

هووم... فعلا عرضی نیست. :)