"نظرت در مورد این چیه؟ اسمش عود نواز است. " نگاه می کنم. طرح محوی است از یک دختر که داخل هاله ای از رنگ آبی فرو رفته است. بلافاصله جمله ها درون ذهنم نقش می بندد، اما قیافمو شبیه آدمایی می کنم که دارند فکر می کنند. یک کم مکث می کنم، بعد می گم:" او زنی است ظریف اما نه خودنما، زیبا اما نه خیره کننده، آماده برای عشق جسمی و در عین حال خجول. این هاله آبی هم بی شک غم است."
بی مقدمه و با کنجکاوی می پرسد:" فکر می کنی اهل خیانت باشد؟" محکم جواب دادم :"نه" از لحن خشن خودم جا خوردم. سعی کردم بازی تحلیل نقاشی اش را آروم تر ادامه بدم:" البته نه بخاطر ترس از اینکه کسی بفهمد، نه بخاطر احترام به قانون یا اینکه از کودکی مذهبی بار آمده یا با یادآوری ده فرمان به لرزه می افتد. بلکه به این دلیل که ایده ی خیانت با احساس هویتش بیگانه است. بیگانه با رویه ای که برای زندگی اش در نظر گرفته." ته قهوه را سر می کشم. قیافم درهم می ره. تابلو را در بغلش می گیرد.متاسفانه متوجه لحن غریبم شده و الان است که یک تیکه نثارم کند. " جالب است، خیلی مطمئن و با قطعیت در موردش نظر می دی؟ خیلی احساساتی شدی. مگه می شناسیش؟"یک لحظه لحنش شبیه روانپزشکا شد. جوابشو نمی دم. بعضی سوالا جواب ندارند. خوبیه اخلاقش در اینه که منتظر جواب نمی شه. اصراری ندارد هر سوالش جواب داده شود. بعضی وقتا حتی این امکان را به من می دهد که جمله هام را ناتمام بگذارم و او به نفع من جمله هامو تو ذهنش کامل می کند. فنجان قهوه را می دم دستش. یک چرخ می زنم. سرم را روی دسته کاناپه می گذارم و پاهامو به طرفش دراز می کنم. تابلو و فنجان قهوه را روی میز می گذارد و پاهام را ماساژ می دهد. می گه: " فکر نمی کنی من در دنیای واقعیت وجود ندارم و همه اینها مثلا این تابلو، این کاناپه، خود من در خیال تو و ناشی از امواج الکترومغناطیسی ذهن تو هستیم؟" با کنایه بهش می گم:" راستشو بگو الان مشغول زیرو رو کردن نظریات کدوم فیلسوفی؟ بارکلی یا برکلی؟!" به جای جواب دادن سیگاری را آتش می زند. از روی کاناپه بلند می شم. دسته ورق را از روی میز بر می دارم، کف زمین می نشینم و فال ورق می گیرم. بهش می گم:" راستی درباره توچند وقت پیشا در وبلاگم یک پست نوشتم" با نگاه شیطنت بارش بهم می گه: " فکر نمی کنی این یک دلیل محکم برای اینکه من وجود ندارم باشد؟!"