کشور آخرین ها
سایر مرگ ها به درام نزدیکترند، مثلا دونده ها را در نظر بگیر. این ها فرقه ای از مردم شهرند که با بیشترین سرعت ممکن توی خیابان ها می دوند. در حال دویدن بازوها را به شدت می چرخانند، به هوا مشت می کوبند و فریاد می کشند. بیش تر در گروه های شش ، ده یا حتی بیست نفری حرکت می کنند، می دوند و به هیچ دلیلی توقف نمی کنند. آنقدر می دوند که از شدت خستگی از پا می افتند. هدف این است که هرچه زودتر بمیرند. می خواهند به خودشان آنقدر فشار بیاورند تا قلب شان از کار بیفتد. دونده ها می گویند هیچ کس به تنهایی جرئت این کار را ندارد. دویدن در کنار یکدیگر باعث می شود هر عضو گروه به وسیله ی دیگری تحریک شود. فریاد زدن هم باعث تشویق افراد، بالا بردن حس مجازات خود و تحمل مشقت می شود. اما مساله این است که اگر بخواهی از طریق دویدن خودکشی کنی، ابتدا باید خوب دویدن را یاد بگیری. در غیر این صورت نمی توانی خودت را به دویدن تا مسافتی چنان دور مجبورکنی. بنابراین دونده ها باید برای پیروی از سرنوشت، خود را با تحمل سختی آماده کنند تا اگر در حال رسیدن به سرنوشت در راه افتادند، بدانند چگونه فورا بلند شوند و به راه ادامه دهند. گمان میکنم برایشان یک جور مذهب است، توی شهر چند تا دفتر دارند. در هر یک از نه منطقه ی آماری، یک دفتر- و برای پیوستن به دوندگان باید امتحانات سخت و گوناگونی را گذراند که عبارت است از حبس کردن نفس زیر آب، روزه داری، گرفتن دست روی آتش شمع و روزه ی سکوت به مدت هفت روز. پس از قبولی باید مطابق قواد گروه زندگی کنی. یعنی از شش ماه تا یک سال با آن ها زیر یک سقف باشی، دوره ی آموزش را طی کنی و رفته رفته از مقدار خوراک روزانه کم کنی. وقتی یکی از اعضا آماده ی دویدن به قصد مرگ می شود، هم به نهایت قدرت و هم به نهایت ضعف رسیده است. قدرت روحی دویدن تا ابد را دارد ولی هیچ نیرویی برای بدنش باقی نمانده. این وضع دوگانه نتیجه ی دلخواه را فراهم می کند.صبح روز موعود با همراهان ات می روی بیرون و آنقدر می دوی و فریاد می زنی تا سر انجام از درون به پرواز در می آیی ،بله، روح آزاد می شود و بدن به زمین می افتد. در آن لحظه مرده ای. دونده ها در تبلیغات خود می گویند این روش در بیش از نود درصد موارد با موفقیت همراه است. مفهوم اش این است که تقریبا هیچ کس مجبور نیست برای بار دوم به قصد مرگ بدود...
ادامه در...