 یه حرفایی خیلی خیلی خصوص اند. به هرکسی نمی شه گفت. یه وقتی یه اتفاقی تو زندگیت می افتد و کاری ازت سر می زند که صد سال هم فکر نمی کردی یه همچین اتفاقی بیفتد یا بلایی به سرت بیاد. هیچ گونه توجیحی برای خودت نداری چه برسه برای بقیه آدما. شونه هات زیر بار سنگینش خم می شه و تا میای به خودت بیای و زندگیت را به روال عادی برگردونی از یه گوشه پاپ آوت می کند و دندوناشو بهت نشون می ده. استرس فکر کردن از دریچه چشم اطرافیان داغونت می کند. بهت یادآوری می کنه که نشین در مورد زندگی این و اون حکم بده. خودتو نگاه کن که چه سوژه نابی هستی برای جاج کردن مردم. باور کنید زندگی آدما خطی نیست. این آخر هفته له شدم. پاپ آوت این دفعه را هم دفع کردم. مردم و زنده شدم. اما شدم عین زومبی ها. حتی جون ندارم ماسکمو رو صورتم نگه دارم. دلم می خواد یه روز از خواب پا شم و بگم همش رویا بود. یه رویای ... پ.ن: دوستان عزیز لطفا سوال نفرمایید.
CopyRight © 2006 Takineh.blogspot
|
![[powered by blogger]](http://buttons.blogger.com/bloggerbutton55.gif){kind=small}