جاج می‌کنم، عقم هم می‌گیره، بدم هم میاد. به تو چه؟
مرده‌شور رویال ودینگ و همه‌ای این حجم اخبار دوزاری مربوط بهش و سطح دغدغه‌ی رسانه و همه‌ی این مستندهای دوزاری «کیت اند ویلیام، ا ترو لاو استوری» و سطلنت و آداب سلطنتی و لیست مهمان‌ها و آیا کیت لباس چی می‌پوشه و ما منتظریم نه ماه و نه روز دیگر یک فرزند کاکل زری به خاندان سلطنتی اضافه شود و همه و همه و همه و همه‌ی این سیرک مضحک را ببرند.

"from Farnaz in Google Reader"

+

قبلاً یکبار نوشته‌بودم که ما ملت چس‌ناله‌ایم. تحمل شادی نداریم. گویا شادی را کاری پست و حقیر می‌دانیم و در سطح عوام‌الناس. اصلاً شادی با فرهیختگی منافات دارد! امام‌حسین‌بازی را دوست داریم اما. خرجش هرچه شد مهم نیست. سیاه می‌پوشیم و قیمه نذری می‌خوریم. خیلی هم خوب. در کنارش، وقت عروسی وارث تاج و تخت انگلیس حرص می‌خوریم. نه سر پیاز هستیم، نه ته پیاز. اما حرص می‌خوریم. نگران جیب مالیات دهندگان انگلیس هستیم. حساب نمی‌کنیم که این پول دود نشده است برود هوا. در مملکت جریان دارد. از جیب ملکه درمی‌آید و می‌رسد دست مردم. ایجاد شغل می‌کند. مالیات بر ارزش افزوده دارد. برای کشور کلی درآمد دارد. یک طرف را می‌بینیم، اما حواسمان به آن طرف قضیه نیست.

عصبانی هستیم از اینکه راجع به مدل لباس عروس حرف می‌زنند. یادمان می‌رود که یکی از دغدغه‌هایمان در گودر سایز ممه‌های اسکارلت جوهانسون است. سه روز قبل از اسکار شرط بندی می‌کنیم که کی می‌برد، سه روز بعد از اسکار عکس هنرپیشه‌ها را شر می‌کنیم و تا فیهاخالدونشان را بررسی می‌کنیم و نمره می‌دهیم. دو تیم باشگاهی اسپانیایی بازی دارند و ما یقه جر می‌دهیم. مسابقات جام‌جهانی فوتبال است و تیم ما هم نیست، اما هیجان داریم. نگران سطح فرهیختگی جوامع هستیم. از تحمیق توده‌ها حرف می‌زنیم. اما ساعتها وقتمان را صرف دیدن سریالهای درپیتی می‌کنیم یا اینجا و آنجا لایک می‌زنیم پای جمله‌های صدتا یک غاز رفقا. خب برای ما این مهم است، برای عده خیلی زیادی در دنیا اخبار عروسی پرنس ویلیامز.

هر کشوری به شادی‌هایی از این دست نیاز دارد. مگر چندبار یک عروسی سلطنتی اتفاق می‌افتد؟ با سلطنت مشکل داریم؟ به ما چه اصلاً. وقتی اکثریت مردم یک کشور رأی به سلطنت می‌دهند و آن را نماد کشورشان می‌دانند، مثل سرود ملی، مثل پرچم، ما چرا اینجا کاسه داغتر از آش می‌شویم؟ عرضه داریم، مملکت خودمان را درست کنیم. چیکار به سلطنت بقیه داریم. مخصوصاً اینکه الان فقط یک مقام تشریفاتی است و قدرت سیاسی هم ندارد که نگران موروثی شدنش باشیم. از پوشش خبری‌اش ناراحتیم؟ دیگر بدتر از پوشش خبری هالیوود که نیست. یا چشممان به آن عادت کرده‌است؟ هر روز از این خبرهاست؟ نخیر نیست. دندان روی جگر بگذاریم، رد می‌شود می‌رود. کلاً حواسمان باشد که نشسته‌ایم و غر می‌زنیم که چرا یک عده از مردم شادند. حواسمان باشد به تمام بچه‌های کوچکی که این روزها عرش را سیر می‌کنند. مثل کریسمس، مثل کارناوال، مثل تعطیلات.

by Laila on 4/29/11 -googlereader