دوستای نزدیک ام می دونند که من دوست دارم با خودنویس بنویسم و این خواست ام ریشه در دوران کودکی ام دارد. چون کلاس دوم دبستان رو جهشی خونده بودم وقتی کلاس سوم بودم دست خطم خوب نبود و معلمم اجازه نمی داد که با خودنویس بنویسم. تا نصفه های سال بر خلاف کل کلاس من همچنان با مداد می نوشتم. خلاصه خدا می دوند چقدر تمرین کردم تا روزی که بالاخره معلمم بهم اجازه داد که با خودنویس بنویسم. دقیقا عین فیلم ترمینال تام هنکس. من هر روز دست خطم رو به معلمم نشون می دادم مثل اون که هر روز پاسپورتش رو می برد برای مهر زدن. خلاصه خودنویس یه نوع نماد سخت کوشی و پشتکار است برای من.
خب حالا اینجا من خودنویس ندارم و هرچی تو لوازم التحریر های اینجا دنبالش گشتم پیدا نکردم. حتی مدتی طول کشید تا بفهمم اینا به خودنویس می گن : fountain pen حالا بگذریم از اینکه وقتی بهشون می گی fountain pen می خوام یه جوری به آدم نگاه می کنند که انگار ازشون تخم دایناسور خواستی. بالاخره هفته پیش تصمیم گرفتم که آن لاین یه خودنویس برای خودم بخرم. حالا خودنویسه اومده اندازه فلان سیاه پوستاست . خلاصه بگذریم حالا اگه بخوام پس بدم یه عالمه هم پول پست باید بدم. بخاطر همین این حقیقت رو که رفته تو پاچم قبول کرده و فعلا بی خیال شدم تا بگم مامانم برام یه خودنویس بفرسته.
+
حالا من گفتم easy on cheese نه انقدر دیگه کره خر! یا اونقدر پنیر رو بیگل آدم میگذارند که بالا میاری یا مثل الان که بیگل از گلوم پایین نمی ره. صبح اول صبحی آدمو بددهن می کنند.

[Monday, August 02, 2010] [Link] [ ]