| برای پگی کوچولو يه جا همين تازگيا خوندم که از يه دوره‌ای به بعد، ديگه هيچ حس عميقی، اندوه يا غم عميقی اون‌قدرها مانا و پايدار نيست، برای چند لحظه بيشتر دووم نمياره و زود کم‌رنگ می‌شه. دقيقا همين‌طوره. نه که چيزی از ارزش اون حس کم شده باشه، نه؛ اما ديگه نمی‌شينی به سوگواری. با حس‌هات روراست‌تر و صريح‌تر برخورد می‌کنی. و غيرجزمی‌تر. و معتدل‌تر. گاهی حتا اجازه می‌دی مو لای درز تعاريفت بره. گوشه‌های تصاويرت تا بخوره، جويده بشه، يا حتا گاهی جای تاهای روی تصوير يه تيکه‌هايی‌شو فرسوده کنه. اوهومم.. بزرگ‌تر که می‌شی، با حس‌هات کم‌حوصله‌تر رفتار می‌کنی.(+)
CopyRight © 2006 Takineh.blogspot
|
![[powered by blogger]](http://buttons.blogger.com/bloggerbutton55.gif){kind=small}