وقتی با کسایی تو یه خونه زندگی می کنی که دوچشمی منتظرند تا ببینن کی کم میاری و نمی تونی بدون حمایت اونا گلیمتو از آب بیرون بکشی مجبوری وقتایی که تحت فشار و استرسی و اعصابت خورده دم نزنی، مجبوری همه چیزو بریزی تو خودت و نشون ندی اون تو چی می گذره، مجبوری فقط موفقیت های پروسه کاریت رو با آب و تاب بگی و وقتی به بن بست خوردی و نمی دونی باید چیکار کنی به روی خودت نیاری و خیلی ریلکس سر میز شام بشینی و بیفتک و سیب زمینی آب پز بلمبونی و به به و چه چه کنی، مجبوری یه ساعت زیر دوش بشینی و بی سر و صدا گریه کنی و وقتی از حموم میای بیرون کلاه حوله ات رو بکشی رو صورتت تا چهره ات دیده نشه، مجبوری صبح وقتی از خواب پامی شی دروغکی بگی که تا صبح پای کامپیوتر بودم و بخاطر همین چشمام ورم کرده!
می دونی حرف حسابشون چیه؟ "حمایتت می کنیم به شرط اینکه اون چیزی باشه که ما می گیم!"
هووم...ممکنه مجبور شم خیلی کارا بکنم ولی قصد ندارم به این زودیا کم بیارم.

[Sunday, July 01, 2007] [Link] [ ]