من که بچه نیستم!

تا حالا با آدمایی که از اطرافیانشون شاکی هستند که چرا باهاشون مثل بچه رفتار می کنند برخورد داشتین؟ پسرایی که حرص می خورند و ادعا می کنند که دوست دختراشون نقش مادر را براشون بازی می کنند، همیشه اونا رو زیر بال و پرشون می گیرند،هیچ وقت روشون حساب نمی کنند و بهشون تکیه نمی دهند.
تا موقعی که به طور مستقیم با این جور آدما در ارتباط نباشیم حق را بهشون می دهیم و رفتار بقیه را نسبت به آنها توهین آمیز تلقی می کنیم. ولی وقتی با یک همچین کسی رابطه ای نزدیک داشته باشیم تازه می فهمیم که جریان از کجا آب می خورد! اکثرا از لحاظ شخصیتی جزو آدمایی اند که بیشتر گیرنده هستند تا دهنده.همیشه خدا هم عین بچه ها در حال قهر و بهانه گیری هستند!از ساپورت کردن می ترسند و همیشه دوست دارند که طرف مقابل در رابطه بی دریغ نازشون را بکشد و ساپورتشون کند.(که فکر کنم این نقش را هیچ کسی بغیر از مادر نمی تونه ایفا کند!) رفتار و عکس العمل هاشون، اتمسفری را در رابطه ایجاد می کند که طرف مقابل خواهی نخواهی به سمت نقش حامی و والد هل داده می شه و با اونا مثل بچه ها رفتار می کند.
اگر جزو یک همچین آدمایی هستید و بارها این اتفاق براتون افتاده. (نمی شه که همه دخترا مرض عشق مادری داشته باشند!) برای یک بار هم که شده کلاهتون را قاضی کنید. عوض اینکه دیگران را گناهکار کنید با خودتون رو راست باشید. ببینید که انصافا چه رفتاری دارید که باعث می شه بقیه روتون حساب نکنند و باهاتون مثل بچه رفتار کنند!

[Tuesday, June 27, 2006] [Link] [ ]