دکی ریکو (Giorgio de Chirico) که پایه گذار نقاشی متافیزیک است می نویسد : " هر شیء دو جنبه دارد. یکی جنبه یی که عموما همه آن را می بینند و دیگر جنبه یی شبح گونه و متافیزیکی که تنها پاره یی معدود از افراد آن هم در لحظه های بصیرت و تمرکز متافیزیکی قادر به دیدن آن هستند. یک اثر هنری باید بیانگر چیزی بیش از شکل ظاهری خود باشد."

جنبه ی شبح گونه ی شیئی در واقع جا به جا شدن رویا مانند واقعیات خود شیئی است که پندار گونه از ناخودآگاه تراوش می کند. اما تجرید متافیزیکی در آثار وی صلابتی دهشتبار دارد و فضای تابلوهایش کابوس گونه، مالیخولیایی و بی انتهاست. میدان های شهر های ایتالیا، برج ها و اشیاء همه و همه در دورنمایی مبالغه آمیز نمود پیدا کرده اند. گویی اینهمه در فضایی تهی قرار دارند و نوری سرد و بی رحم از منبه ناشناخته بر آنها می تابد. نیمه پیکره های باستانی و تندیس های خدایان همه یادآور دوران قدیم هستند.

او در یکی از دهشتیارترین تابلوهای خود یک دستکش کائوچویی سرخ را در کنار سر مرمرین یکی از الهه ها قرار داده است که به یک "شیء جادویی" به مفهوم واقعی آن شده است. وجود یک گلوله سبز بر روی زمین به مثابه ی نماد وحدت این اضداد مطلق است. بدون وجود گلوله تابلو می توانست بیانگر نوعی پریشانی روانی باشد. تنها حضور کره(نماد تمامیت) مانع می شود تا کنار هم قرار گرفتن سر و دستکش نشانه ای از هم گسیختگی روانی تلقی گردد. البته روشن است که تابلو نتیجه ی تفکر و اندیشه ی طلانی نبوده و باید آن را نمایه یی از یک خواب انگاشت.

دکی ریکو که تحت تاثیر فلسفه ی نیچه و شوپنهاور قرار داشت می نویسد : " نیچه و شوپنهاور نخستسن کسانی بودند که معنای ژرف عدم وجود مفهوم زندگی را آموزش دادند و نشان دادند چگونه این عدم مفهوم می تواند تبدیل به هنر گردد... تهی وحشتناکی که آنها کشف کردند همان زیبایی خلوت و بی روح ماده است."

+

این متن را از بخش نمادگرایی در هنرهای تجسمی کتاب "انسان و سمبولهایش" نوشته ام. شاید بیشتر از یکسال است که این کتاب را خریدم و خیلی کند و نامرتب مطالعه اش کرده ام. هنوزم بعضی جاهاشو نخوندم!
باز چگالی خوابام که خیلی بنظرم سمبولیک هستند، رفته بالا. بخصوص دایره ها و مربع ها نقش اساسی را تو خوابام بازی می کنند. فکر کنم یکبار هم راجع بهشون نوشته بودم. نمی دونم چرا انقدر خوابام برام مهم اند. ..