اعترافات یک احمق
خبرگزاری رویتر :
بالاخره یک نفر خواننده برای وبلاگ " تنهایی پر هیاهو" پیدا شد و یک کامنت برای نویسنده این وبلاگ گذاشته شد!

+

اعترافات یک احمق

"آقای من که شما باشین ... بایستی قبلا به اطلاع خاطر مهر ظهور حضرت اجل عالی برسانم که بنده را آدم کوچکی فرض نکنید و دست کم نگیرید. چون من در عالم خلقت نمونه بسیار نادری هستم و از جمیع جهات نظیر بدیل ندارم. با این وجود سالها در گمنامی و خفا زندگی می کنم و می کوشم هوراکشان حرفه ای از این جریان بویی نبرند.
اما گمان می کنم که عده ای از خوانندگان زرنگ وآب زیرکاه از خلال نوشته های من به حقیقت پی برده و مقام علمی حقیر را عینهو دیگ و سه پایه و کوزه شکسته آثار باستانی اجداد بزرگوار ما از زیر خاک بیرون می کشند، کشف کرده اند و فهمیده اند که بنده دانشمند (شهیری ) هستم!
آقای من که شما باشین ! این دانشمند شهیر شدن بنده داستانی دارد. روزی از روزها بنده مخلص از سر بی کاری و بی مشغلگی، از یکی از دوستان خورة الانترنت خود پرسیدم که این اینترنت، اینترنت که می گن، پیه؟! و تو، تو این دنیای بی درو پیکر چی کار می کنی؟ گفت وبلاگ می خوانم. من هم سراغ چند تا آدرسی که دوستمون داده بود رفتم وسر و گوشی آب دادم. سرتون را درد نیارم که تا اومدم به خودم بیام دیدم عین عنکبوتی که مگس بدامش میافته این وبلاگ ها ما را گرفتار کردن. جای شما خالی! جو من را هم گرفت و نشستم یک گوشه ای و سوز و ساز های درونیم را بر روی کاغذ آوردم... نوشتم ... نوشتم. یکهو دیدم ما هم کلی نویسنده شدیم! آنقدر برو بچه ها و دوستان نزدیک به به و چه چه برام گفتند که امر بر خودمان هم مشتبه شد! و من هم تصمیم گرفتم سردبیر خودم باشم! D:

+

خلاصه از این حرفا و شوخی ها بگذریم. so so عزیز اگه هنوز وبلاگم را می خونی دلیل این که برای من کامنت نمی گذارند از چند حالت بیشتر نباید باشد:

1) من به تعداد محدودی آدرس ام را دادم و این افراد هم از قضای روزگار و بخت شوریده من، سرشون شلوغه و بی کار نیستند. جاهای مختلف هم زیاد کامنت نمی گذارم.
2) اگر کسی هم از سر تصادف اینجا سر می زند، براش جالب نیست و وقتش را نمی گذارد که اراجیف منو بخونه و دیگه اینورا پیداش نمی شه!
3) اصلا ممکنه پست های من commentable ( با وقاحت تمام این واژه را خودم ساختم!) نباشد.
4) یک نظریه قوی درونی ام می گه: " هیچ کی منو دوست نداره! : ((